Frank van der Meer - 25 oktober 2012

DE KWAKEL - Begin september vertrok Frank van der Meer met zijn collega's naar Tanzania om de Kilimanjaro te beklimmen. Niet de klim naar de top van de hoogste berg van Afrika was het belangrijkste doel voor Frank, maar het goede doel waarvoor ze het deden.

De opbrengst van hun tocht was bestemd voor War Child. Met dat doel voor ogen wil Frank de top bereiken. Vorig kandidaat Paul Bocxe wil van hem weten hoe hij zich in ons vlakke Nederland heeft voorbereid op een klim van 5895 meter.

,,Ik ken Paul van het Kwakelse wandelgroepje dat op zondagochtend wandelt. Wandelen is altijd mijn hobby geweest. Bij aanmelding moest ik een formulier invullen en werd een inschatting gemaakt van je algehele fitheid. We kregen een trainingsschema en afhankelijk van je eigen niveau stap je daarop in. Je moet geen andere dingen gaan doen dan normaal. Je moet gewoon zorgen dat je fit bent. Je kunt niet op hoogte trainen. Boven de 3000 meter kun je last krijgen van hoogteziekte."

Hoe is het idee ontstaan?

,,Ik werk bij Microsoft. We worden op resultaten afgerekend. Het wordt elk jaar moeilijker om die resultaten te behalen. Een manager gebruikte een metafoor tijdens zijn toespraak. 'Het is net als het beklimmen van een berg zoals de Kilimanjaro. Het is moeilijk, maar haalbaar.' Gaandeweg ontstond het idee om het echt te gaan doen. We streven elk jaar heel zakelijk naar doelstellingen. Laten we eens iets doen buiten onze zakelijke kaders. Laten we met de groep iets doen voor een goed doel. Microsoft zette zich al in voor War Child, dus daar zouden we geld voor ophalen. De verwachting was dat er twintig mensen zouden meedoen en dat we 100.000 euro konden ophalen. Ik heb mezelf binnen no time aangemeld. En er kwamen er steeds meer bij. Het zijn 52 deelnemers geworden. Toen vonden we dat dat bedrag ook wel omhoog kon. Ons streefbedrag werd ?250.000. Wij zijn Microsoft, dus dat gaat lukken! Daarna hebben we verschillende werkgroepen gevormd om ons voor te bereiden."

Wat vond War Child daarvan?

,,Ze waren enthousiast, maar geloofden niet dat we ?250.000 op zouden halen. Ze zeiden: Alles wat je binnenhaalt is welkom. We hadden een project uitgezocht voor oorlogskinderen in Noord-Oeganda. Dan krijg je er een beeld bij en gaat het echt leven. Ook ambassadeur Marco Borsato ging direct achter de actie staan. Hij heeft ons moreel ondersteunt en toegesproken via een filmpje uit Oeganda. Ze hielpen ons met ideeën voor sponsoracties. Ik werd vijftig en heb mijn verjaardag misbruikt. Persoonlijk had ik mezelf als doel gesteld dat ik voor elke meter hoogte een euro wilde binnenhalen. Tijdens onze jaarlijkse company meeting hebben we machtigingsformulieren laten rondgaan en collega's gevraagd om ons te sponsoren. Ik heb veel met mensen gemaild, gebeld en gesproken. We hebben overal ons verhaal verteld. Er werd een website gelanceerd waarop mensen ons konden volgen www.kiliexplorer.nl. Nu staat de teller op meer dan ?279.000. Het was het grootste particuliere initiatief voor War Child."

Hoe heb je de beklimming ervaren?

,,War Child kwam ons uitzwaaien op Schiphol. Ze waren heel betrokken. We kwamen aan op vrijdag. Zaterdag zijn we begonnen met de tocht naar de eerste hut. Zondag liepen we naar de hut op 3720 meter. Maandag bleven we daar om te acclimatiseren. Dinsdag was de grote dag. 's Avonds om elf uur vertrokken we naar de top. Het was donker. We hadden een mijnwerkerslamp op ons hoofd. De lucht was compleet helder met een prachtige sterrenhemel, maar het was heel koud. De gevoelstemperatuur was -20° C. Je kon niet op je horloge kijken, dus je verloor het gevoel van tijd. Je zag niets anders dan lichtjes onder en boven je op de berg. De tocht was nergens gevaarlijk, behalve dan vanwege de hoogte. We zagen een collega omvallen, opstaan en weer omvallen. Hij was buiten bewust zijn. Er was direct een lokale gids bij met zuurstoffles. De gids ontfermde zich over hem. Zij monitoorden ons continue. Wij moesten doorlopen. Dertig seconden later waren we alweer bezig om stap voor stap omhoog te komen. Later hoorden we dat hij door de hoogteziekte moest afhaken. Met mij ging het ook even wat minder, dus mijn maat ging verder. Verderop stond een collega over te geven. Dat is een redelijk normaal verschijnsel. Wij gingen samen verder. Toen kwamen we op Gilman's point op 5700 meter. Daar stond de hoofdgids, die besliste of je verder mocht. De lucht was heel ijl. Het leek alsof je op de maan loopt. Met het bord van de top in zicht moest ik ook overgeven. Rond half acht, met zonsopgang, bereikten we de top. We hebben daar 15 minuten gestaan, maar toen moesten we snel naar beneden."

En dan is het avontuur afgelopen.
,,We gingen rennend terug naar de hut. Daar mocht ik een uurtje slapen, toen moesten we naar de volgende hut. Om half zes 's middags kwamen we bij de gate van het park. Helemaal kapot, maar heel voldaan. Terug in het hotel werden we verwelkomd door War Child. We kregen een filmpje te zien over wat er met ons geld wordt gedaan. En een filmpje van Marco Borsato waarin hij ons recht uit zijn hart toesprak. Ik kreeg er kippenvel van. Bij terugkeer waren we allemaal emotioneel. De berg doet wat met je. Ik had verwacht dat het zwaar was, maar het was echt zwaar. Toen we net terug waren zei iedereen: dat nooit meer, maar nu hebben we allemaal heimwee. Ik had het niet willen missen. Het geeft veel voldoening dat ik iets heb kunnen doen voor de kinderen in Oeganda. Op 1 oktober hebben we de cheque overhandigd aan de directeur en hebben we Marco persoonlijk ontmoet."

Wie wil je als volgende kandidaat uitnodigen?

,,Danny Plasmeijer. Hij heeft aan de wieg gestaan van het meisjesvoetbal bij KDO. Nu zijn er vijf teams. Ik wil hem vragen hoe het is ontstaan en hoe hij de toekomst ziet?"

Bron:Conny Vos (Witte Weekblad) Foto: Jaap Maars