Armenie - Sandra en Marty

Mijn man Marty Pieterse en ik, Sandra Commandeur zijn in februari 2012 definitief voor onbepaalde tijd verhuisd naar Armenië! Ik kom van de Vuurlijn af en Marty is geboren in Ter Aar, daarna 11 jaar in Nieuwveen gewoond en vanaf zijn 12 de jaar woonde hij aan de Noorddammerweg in Amstelveen.

Zelf ben ik meest bekend van Tavenu. Marty en ik zijn in 2003 gaan samenwonen aan de Noorddammerweg. Aangezien er veel ruimte was, hebben Koos Meijer, Jan Kas en ik veel dingen gebouwd. De tent van de Midzomer-avond van Tavenu en de Steelbandkar zijn hier voorbeelden van. De Steelband zelf heeft jaren in de kwekerij geoefend.

Nadat we gestopt waren met de kwekerij hebben we zowel het huis als de kwekerij verkocht. Marty had tijdens het afronden van alle zaken geen werk en was rustig op zoek. Nadat we een telefoontje hadden gehad of we misschien geïnteresseerd waren om in Armenië een kwekerij van 2 hectare te gaan begeleiden leek ons dat een nieuwe uitdaging. Marty en ik zijn in oktober 2011 een weekje gaan kijken en Marty zou dan meteen achter blijven, als het er goed uit zag. Het beviel ons uitstekend die week en de stad Yerevan was echt super. We schaamden ons wel dat we niets wisten van het land. Wel dat ze nog niet lang geleden een oorlog hadden gehad, maar dat was het dan ook wel.

Ik had een baan bij het MBO Wellantcollege in Aalsmeer, waar ik het heel goed naar m'n zin had. Aangezien de overdracht van ons bedrijf nog in afronding was, heb ik dat op me genomen en heb mijn baan pas in februari opgezegd. Eind februari ben ik ook naar Armenië vertrokken, samen met de hond Duncan, een Drentsche patrijs.

We hebben eerst 3 maanden in de stad gewoond, een flat waar ons appartement op 7 hoog was. Het was een Russische gebouw van ongeveer 30 jaar oud, maar het leek veel ouder. Ze zijn niet echt van het bijhouden of opknappen van de flats. De hond, die zijn leven lang op de kwekerij heeft gelopen, vond het leven in de stad super. Het enige probleem was dat we 1 uur moesten rijden om bij de kwekerij te komen. We gingen om 8:00 uur weg en kwamen pas om 20:30 weer thuis. Hierom zijn we verhuisd naar ons huidige verblijf in GOGHT.

Marty heeft de eerste tijd bij mensen in de kost gezeten. Deze mensen hebben hun beneden verdieping veranderd om zo een kleine appartement te creëren voor ons. Het is ze gelukt, maar het is wel aan de krappe kant! Nu wonen we in een klein dorpje, nog kleiner dan De Kwakel. Het is wel heel bijzonder dat er Hollanders in het dorp wonen! Wanneer we door het dorp lopen wordt er al snel gevraagd of we mee willen rijden. Elke ochtend gaat Marty met de fiets naar zijn werk toe en ik wandel samen met de hond en dan staat iedereen netjes goedemorgen te wensen. De natuur is erg mooi, bergachtig en veel groen. Iedereen heeft in zijn tuin fruitbomen staan zoals perziken, pruimen, kersen, walnoten en nog veel meer wat wij nog nooit gegeten hebben.

In de zomer kan het tot de 40 graden komen, maar in de winter makkelijk dagen tegen de -20 aan. Er valt vrij veel sneeuw en dat duurt tot eind maart. We zitten op 1600 meter met de kwekerij, dat is heel goed te doen. De kwaliteit van de rozen is super. We merken aan alles dat, ook al is het winter, de lichthoeveelheid gewoon super is.

De mensen leven hier tegen de armoedegrens aan. Mijn moeder zeg dat ze ongeveer 40 jaar terug leven, maar dan nu wel met wat meer moderne dingen zoals mobiel en internet. De huizen zien er oké uit, alleen zouden wij er meer aandacht aan besteden. De mensen lopen hier ruim een week in dezelfde kleren voordat je weer verandering ziet. Iedereen heeft gemiddeld 2 koeien, wat geiten en schapen. Die gaan overdag met een herder mee de bergen in. In de avond brengt hij ze weer terug naar de openbare weg, waarvandaan ze allemaal de weg naar huis terug weten te vinden. Erg mooi om te zien. De vrouw des huizes staat ze dan op te wachten om te melken. Op dit tijdstip moet je erg uitkijken met je auto. De koeien zijn niet onder de indruk van auto's en ze lopen gewoon midden op de weg. De soorten auto's die hier rijden zijn voornamelijk Lada's, de gewone en de four wheel drives Niva's. In de stad rijden er ook veel duurdere auto's, van Lexus tot de nieuwste BMW.

Het verschil met de stad en de dorpen is heel groot. Dit land is hard op weg zich heel goed te ontwikkelen, de mensen willen er hard voor werken. Helaas is er ook veel corruptie, wat de groei weer beperkt en dat is echt zonde. Dit land had het snelste ontwikkelde land kunnen zijn in de aankomende jaren. Maar eerlijk is eerlijk: ze zijn goed op weg!

Het is een land dat echt wil werken. Om een voorstelling te geven: er wordt nu 3 hectare bijgebouwd en dat gebeurt met 1 supervisor uit Nederland en een grote groep Armenen. Ze zijn half juni begonnen en in september gaan we planten. Dat gaan we makkelijk redden. De mensen werken 7 dagen in de week en hebben geen vrije dagen en dus geen vakanties. Het is soms moeilijk ze te motiveren in de kwekerij zelf, maar als ze iets hebben waar ze van zien dat het vordert dan zijn ze niet bij te houden.

Voor hoe lang we hier zitten weten we niet, ons huis en kwekerij in Nederland zijn verkocht en we zijn uitgeschreven in Nederland. Als er iets leuks is gebeurd, of er zijn veranderingen dan beloven we het bij te houden.

In de schuur met bedrijfsleider en directeur in afwachting van de president van Armenië. Natuurlijk moesten we ons nog omkleden. Stiekem toch de kleuren van Nederland aan getrokken omdat het 30 april was.