Cora Hoogenboom en Silvia Meijer - 27 Feb. 2003

Elke week wordt een inwoner van de gemeente Uithoorn door het Witte Weekblad geïnterviewd. Deze persoon mag zelf zijn of haar opvolger uitnodigen en de eerste vraag bedenken. Vorige week liet Astrid Egberts weten dat ze Cora Hoogenboom en Silvia Meijer wilde uitnodigen. Cora is geboren en getogen Kwakelse, getrouwd en moeder van drie schoolgaande kinderen. Ze werkt bij een marktonderzoek-bureau. Silvia is eveneens Kwakelse, getrouwd en moeder van twee dochters. Zij werkt bij een bouwmarkt. Cora en Silvia zijn betrokken bij de kerk, waarvoor ze met een groep mensen de gezinsmissen voorbereiden. Astrid wil weten wat er aan een gezinsmis voorafgaat.

2003/27-02 - Cora Hoogenboom en Silvia MeijerDe Kwakel - Op de eerste vraag antwoordt Cora: "Het vergt een hoop voorbereiding.
Er zijn zo'n negen gezinsmissen per jaar. Samen met de Robert Kennedyschool zoeken we de thema's uit. We proberen het thema aan te passen aan de datum waarop de gezinsviering wordt gehouden. Vervolgens gaan wij als 'gezins-vieringengroep' aan de slag. We hebben veel oude boekjes van gezinsvieringen en kinderbijbels waar we ideeën uit kunnen halen. We maken een compleet nieuwe viering die begint bij het welkomstwoord. We nemen geen complete mis over, maar doordat we overal kleine stukjes uithalen en onze eigen ideeën eraan toevoegen, ontstaat er een nieuwe viering."

"De liedjes die we gebruiken, worden door het kinderkoor uitgezocht; wij geven het thema aan en zij kunnen daar passende liedjes bij zoeken. Uiteindelijk hebben we een heel nieuw boekje voor de viering gemaakt. Gerard Vlutters is verhalenverteller en is regelmatig op school, waar hij de klassen bezoekt om te vertellen. Daar werkt hij het thema uit. Er zijn boeken op school waar hij gebruik van maakt. Hij is tijdens de gezinsvieringen voorganger en maakt ons werk af. Tegenwoordig noemen we het geen preek meer, maar hij houdt wel een soort betoog tijdens de viering.

Silvia: "Het leuke is dat, doordat Gerard Vlutters op school bezig is met zijn verhaal rondom het thema en wij er allerlei leuke ideeën, verhalen en liedjes bij zoeken, het uiteindelijk één geheel wordt. Datgene waar we begonnen zijn, wordt in de kerk tijdens de gezinsviering afgemaakt. Doordat hij het verhaal op school soms niet helemaal vertelt, komen de kinderen naar de kerk om het slot van het verhaal te horen. Eén voorbeeld van de betrokkenheid van de kinderen kan ik wel noemen. Het mooie is dat op de school kinderen leren om bepaalde dingen te gaan doen bij bepaalde woorden.

Ze moesten bijvoorbeeld gaan stampen wanneer Gerard een bepaalde naam uitsprak die eigenlijk niemand mocht horen. Later deden ze dat in de kerk ook. Ze gaan allemaal vooraan in de kerk zitten om maar naar hem te luisteren. Voor ons is het een leuke ervaring te
merken dat de kinderen zo meedoen."

Uit hoeveel mensen bestaat jullie groep?

Silvia: "Uit zeven mensen. Cora en ik, Ans, Jaqueline, Wia, Marjon en Rosé. Meestal werken we met drie mensen aan een viering. We rouleren en elke persoon is ongeveer eens in de twee maanden aan de beurt. Het is ook afhankelijk van hoe de missen vallen. Op maandagmiddag komen we samen om een viering voor te bereiden, maar dan hoeft niet de hele groep te komen, alleen degenen die de viering voorbereiden." Cora: "Ik ben er wel bijna elke maandag, maar dat komt omdat ik ook help bij de communievieringen en dat is weer iets heel anders. Dat regel ik samen met Ans. De voorbereidingen voor de communievieringen beginnen al in september, als de scholen weer starten.

We prikken eerst een datum, wat op zich al niet eenvoudig is omdat iedereen moet kunnen. Daarna gaan we een thema bedenken. Vervolgens gaan we een projectboek samenstellen. In november komt er een ouderavond voor de ouders van de kinderen van de groepen vier. Mijnheer Klijn maakt altijd de boeken. In januari gaan we de vieringen maken. Het zijn twee vieringen, een presentatieviering waarbij de kinderen die communie gaan doen, zich voorstellen en een communieviering. Die vieringen zijn altijd heel druk omdat je erg met de kinderen bezig bent. Het is anders dan de gewone gezinsvieringen en kost meer tijd. Voor de gezinsvieringen gingen we zelf naar school om kinderen te vragen die wilden voorlezen en ook in de kerk kwamen, maar tegenwoordig doet Gerard Vlutters dat en dat is veel makkelijker. Tot twee jaar geleden regelden we dat zelf en lazen we zelf ook voor. Nu doet hij dat en hoeven wij niet meer zelf te lezen of naar school om kinderen te vragen voor te lezen in de kerk. Dit jaar hebben we 19 kinderen die communie doen, dat is relatief veel. We hebben het voordeel dat de samenwerking met school zo goed is. Zowel bij de gezinsvieringen als bij de communievieringen is dat makkelijk. Het hele project voor de communie wordt op school afgewerkt. De school heeft ook contact met de ouders en ik hoor wel dat het bij andere parochies zonder de school veel minder makkelijk gaat. Dan moet je zelf alle ouders bijeen zien te krijgen en alles gaan regelen, maar bij ons verloopt het contact met ouders in eerste instantie via school."

Silvia: "Of het nu gaat om een gezinsviering of om een communieviering, we gaan van hetzelfde standpunt uit. De kinderen moeten het leuk vinden in de kerk. Bij een gewone mis gaan kinderen zich na een kwartier vervelen. Bij een gezinsmis is dat niet zo. Het is wel grappig; omdat we het samen met school doen, zijn er ook kinderen die naar de kerk komen terwijl ze niet katholiek zijn, gewoon omdat ze de rest van het verhaal willen horen of omdat vriendjes uit de klas er ook heen gaan. Zelf bracht ik vroeger bij de gewone mis altijd iets mee waarmee de kinderen zich konden vermaken. Zolang ze stil zijn, vind ik het goed. Wij proberen door het maken van onze eigen boekjes de verhalen in duidelijke taal uit te leggen.

Cora: "Vroeger werd tijdens de gewone mis de informatie er gewoon ingestampt, maar als kind heb je geen flauw idee waar het over gaat. Dat is tegenwoordig met de gezinsmis anders; voor kinderen wordt het verhaal op een leuke manier uitgelegd en zelfs volwassenen begrijpen het nu beter."

Waarom zijn jullie bij de 'gezinsvieringengroep' gegaan en sinds wanneer zijn jullie daarmee bezig?

Silvia: "Ze hebben me gevraagd toen mijn dochter vijf jaar was. Dat is nu een jaar of zeven geleden.
Ik heb er eerst over nagedacht voordat ik een beslissing nam. Mijn dochter kwam op een leeftijd dat ze communie moest doen en eigenlijk wilde ik toch wel weten wat ik haar moest vertellen. Voor mij was het een mooie manier om mijn geheugen op te frissen. Waarom we Kerstmis vieren, weten we allemaal wel, maar Pinksteren? Waarom is het een geloofsbelijdenis of een schuldbelijdenis? Normaal denk je daar niet over na, maar ik wilde wel een antwoord hebben voor als mijn kinderen ernaar vroegen. Daarnaast wilde ik graag iets doen voor de gemeenschap en dit was een mooie manier. Zo ben ik erbij gekomen en het is hartstikke leuk om te doen." Cora: "Mijn oudste dochter zat net op de basisschool toen mijn derde kind geboren werd. De 'gezinsvieringengroep' vroeg toen of mijn kindje kerstkindje wilde zijn en ik zag op die manier wat de groep doet. Later hebben ze me gevraagd om erbij te komen. Dat is inmiddels een jaar of acht geleden. Het is heel leuk om te doen.

De groep bestaat geheel uit moeders. Uiteraard zijn mannen ook welkom, maar wij komen altijd samen op maandagmiddag en de meeste mannen werken dan. Tijdens schoolvakanties hebben wij ook vrij en als de jongste kinderen van school gaan, stoppen er moeders mee. Die verschuiving zien we wel binnen de groep en dat is ook logisch, omdat je als moeder dan het contact met de basisschool verliest. Eigenlijk is dat goed, want met frisse ideeën van nieuwe mensen kun je het weer anders gaan doen. We willen er graag meer mensen bij hebben. Elk jaar komt er wel iemand bij, maar dat is eigenlijk te weinig."

Kunnen jullie iets vertellen over de viering zelf. Hoe worden de verhalen veranderd?

Silvia: "We proberen de kerstviering altijd op een originele manier te doen. We hebben een keer het idee van de Fabeltjeskrant, het Praathuis, gebruikt. Alle dieren waren het erover oneens dat alleen de os en de ezel in de stal mochten. De kinderen hadden we geschminkt en maskers opgedaan, zij waren dieren. Het eind van het verhaal was dat de dieren het toch wel prettig vonden dat zij in de stal mochten en de anderen niet. We hebben altijd een levende kerststal met echte dieren en een echt kerstkindje, waarbij we de ouders vragen om Jozef en Maria te zijn. Niet iedereen wil dat, maar dan kunnen kinderen die rol op zich nemen. We hebben ook eens het thema Sterren gebruikt om er een origineel verhaal van te maken en natuurlijk is het echte kerstverhaal daarin verweven.

Alle kinderen kregen bij binnenkomst een ster op een stokje. We hebben er een toneelstukje van gemaakt, waarbij Gerard Vlutters sterren ging tellen in de kerk. De kerstviering bereiden we altijd met de hele groep voor omdat het altijd veel werk is. Sinds drie jaar hebben we ook Palmpasen in de kerk als gezinsviering. Na de viering in de kerk mogen de kinderen de versierde stok aan een zieke of een bejaarde bekende geven. Het leukste is dat alle kinderen enthousiast zijn bij de vieringen, daar doen we het voor."

Hebben jullie nog iets toe te voegen aan dit gesprek?
Silvia: "We zouden, zoals gezegd, graag meer leden bij onze groep willen. Dat mogen ook mannen zijn, zolang ze het maar leuk vinden om gezamenlijk met de groep iets voor de kinderen in elkaar te zetten. Iedereen die zich aangesproken voelt, kan ons via de
kerk bereiken."

Wie willen jullie uitnodigen voor het volgende kettinggesprek en wat willen jullie
vragen?

Cora: "We willen graag Jaap Overwater en Fhilip Hoogervorst uitnodigen. Zij zijn vrijwilligers bij de begrafenisvereniging; ze begraven mensen. Wanneer het kerkhof te vol wordt, moeten de graven 'geschud' worden. Vroeger konden graven langer blijven, maar tegenwoordig is die periode minder lang. We willen hen vragen wat het emotioneel voor hen betekent om graven te schudden waar mensen liggen die zij zelf begraven hebben. Daarnaast wil ik weten waar hun voorkeur naar uit gaat, met de kennis die zij hebben: begraven of cremeren."

Bron: Witte Weekblad 27 februari 2003 Foto: Vision Quest, Patrick Hesse. Tekst foto: Cora Hoogenboom (links op de foto) en Silvia Meijer: