Kirsten in't Veld en Armanda Boere - 17 oktober 2019

Kirsten in ’t Veld en Armanda Boere wisten niet dat hun mannen hen hadden opgegeven voor het Kettinggesprek. Maar ze willen wel vertellen over hun club de Kienmutsen, want ze willen van het imago af dat kienen voor bejaarden is. De mannen vroegen hen vorige week hoe het zo gekomen is dat ze zijn gaan kienen.

‘Mijn moeder (Kirsten) zit al sinds de oprichting zo’n vijftig jaar geleden bij de kienavonden van KDO. Als de mannen van KDO1 gingen voetballen, dan hadden de spelersvrouwen ook wat te doen. Zij is betrokken bij het inkopen van prijsjes en het beheren van de kas. We zijn gaan meedoen met kienen en daar ontmoetten we de andere meiden. Inmiddels zijn we een leuke vriendengroep geworden. Er zit zo’n vijftien jaar tussen de oudste en de jongste. We willen van het imago af dat kienen voor bejaarden is. We hebben een appgroep en noemen ons de Kienmutsen. We doen ook leuke activiteiten buiten het kienen, zoals een weekendje weg. En we zijn gaan helpen met inkopen doen. De ene maand koopt mijn moeder de prijzen en de andere maand zijn wij daar verantwoordelijk voor. Wij kiezen andere cadeautjes en dat wordt gewaardeerd.’

Wat houdt kienen in?
‘Het is eigenlijk hetzelfde als bingo. Mensen roepen ook bingo als ze hun kaart vol hebben. We hebben een digitaal bord. Ben Plasmeijer is de gastheer. Hij praat alles aan elkaar en roept de nummers. Het tempo ligt hoog en het nummer wordt niet herhaald. Soms lachen we te hard en dan krijgen we op onze kop omdat mensen het nummer niet konden horen. Sommigen zijn heel fanatiek. Ze lopen alle bingoavonden in de regio af. Iedereen is welkom elke derde vrijdagavond van de maand. De avond begint om acht uur, maar een aantal mensen zit er al om kwart over zes met hun boterham. Wij zijn ook om zeven uur aanwezig, want je wilt toch bij elkaar aan een tafel zitten. Voor ons gaat het meer om de gezelligheid. Hapje en drankje erbij. De avond duurt tot elf uur, maar het loopt ook weleens wat uit.’

Wat kunnen mensen winnen?
‘Er komen rond de honderd spelers in de kleine KDO-kantine en dat is precies goed voor de sfeer. In principe zou iedereen een prijs kunnen winnen. We doen eerst een rondje bingo, dan wordt twee keer aan het Rad gedraaid, dan weer bingo en dan kunnen er weer lootjes voor het Rad worden gekocht. Bij het Rad zijn twintig hoofdprijzen en tien kleine prijsjes tegelijk te winnen. Als je iets niet leuk vindt, geef je je prijsje aan iemand die niets heeft. Als we drop winnen, gaat de zak natuurlijk meteen open. We zijn heel kritisch met prijzen kopen. We willen zoveel mogelijk kopen binnen een bepaald budget. Mensen kunnen praktische cadeaus winnen zoals een zuivel- of vleespakket of wasmiddel, maar ook geurkaarsjes, een flesje sop voor onder de douche of thee met speculaasjes. Maar het maakt ons niet uit of we met een prijsje naar huis gaan. Voor een paar euro heb je een leuke avond.’

Zijn jullie verder nog actief?
‘We zitten samen in de activiteitencommissie van KDO. We organiseren jeugdfeesten. Pas hebben we een kinderdisco georganiseerd met het thema Halloween. Dat doen we twee keer per jaar in april en oktober. Daar komen rond de honderd kinderen. Op de avond zelf letten wij erop dat alles goed gaat. Soms heb je een klein hummeltje dat voor de eerste keer mag komen, die het toch te eng vindt, dan bellen we de ouders of brengen we het kind even thuis. Onze dochters van 12 en 14 jaar helpen inmiddels ook mee. We gaan ons nu voorbereiden op het Sinterklaasfeest. Dan kopen we voor alle kinderen van groep 3 tot en met 7 een cadeau. Dat is een heel werk want een winkel heeft niet zoveel van hetzelfde product op voorraad. De avond voor het feest versieren we de kleine kantine. De avond begint met de kleintjes en dan komt Sinterklaas. Vanaf zeven uur is het voor de grotere kinderen en dan komen er alleen Pieten.’

Sporten jullie zelf bij KDO?
Kirsten: ‘Ik ben opgegroeid met KDO. Vanaf mijn zesde zit ik op handbal bij KDO. Meisjes gingen op handbal en jongens op voetbal, dat was geen vraag. Mijn vader woonde zo ongeveer bij KDO. Hij is van alles geweest. Op zondag gingen we voetbal kijken en daarna mochten we in de kantine snoepjes kopen. Later ging ik glazen ophalen.’
Armanda: ‘Ik kom van Ameland, dat is ook klein en heeft een sterk verenigingsleven. We hebben veertien jaar in Mijdrecht gewoond. We zeiden toen: Werken en school doen we in Mijdrecht en de leuke dingen doen we in De Kwakel. Ik vond het vreselijk gezellig om weer in het verenigingsleven te stappen. Zolang ik hier woon, zit ik bij de activiteitencommissie.’

Wat voor werk doen jullie?
Kirsten: ‘Ik ben verpleegkundige bij verstandelijk gehandicapten.’
Armanda: ‘Ik ben teamleider op een onderzoekslaboratorium waar we zaden testen.’

Wie willen jullie voor volgende week vragen?
‘Anthony Ramdjas. Hij is pas veertien jaar en als bondsscheidsrechter bij handbal en voetbal. We willen hem vragen hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om op zo’n jonge leeftijd als bondsscheidsrechter te worden en of hij wel serieus genomen wordt.’

(Bron: 17-10-2019, Conny Vos voor het Witte Weekblad en Robert Joore - fotograaf)