Oud-Kwakelse Willie Lek schrijft boek over haar meisjesjaren

Willie Lek, schrijfster

Willie Lek is geboren op de Drechtdijk, de jongste van acht kinderen. Als klein meisje droomde ze al van de grote wereld buiten De Kwakel. Een dagje mee met mama naar Amsterdam was een geweldig spannende onderneming voor een meid van 8 jaar, zo eind jaren vijftig. Op haar zevende al reisde ze alléén met de bus naar haar pas getrouwde zus in Amstelveen, die in een héél hoog huis woonde zónder tuin en waar mensen boven elkaar woonden.

Willie Lek heeft het leven van een kleine meid uit De Kwakel eind jaren vijftig, begin zestig van de vorige eeuw te boek gesteld. Met liefdevolle ouders, die elk dubbeltje opzij probeerden te leggen voor de kinderen.

De moeder van Willie kwam uit  rijk gezin waar de kinderen ‘naar kostschool’ gingen en niet naar de gewone dorpsschool.  Door een verkeerde belegging  ging de rijkdom verloren. Later  trouwde zij een jongen van Lek uit Langeraar.

Willie zit tegenover mij. Zij spreekt liefdevol over haar ouders. Hoe zij alles voor hun kinderen over hadden. Hoe zij hun kinderen stimuleerden om te leren, opdat zij een betere toekomst tegemoet konden zien. Voor de jongens het kwekersvak, voor de meiden het onderwijs. Alhoewel de oudste zus vooral haar handen uit de mouwen moest steken in het grote gezin.

Zij verhaalt van moeders tranen. Van vaders handen, die ’s zondags naar bleek roken omdat hij niet met zwarte handen in de kerkbank wilde zitten. En van het meisje dat zij zelf ooit was, zeven, acht jaar oud.

Dat meisje wist al vroeg wat zij wilde worden: juf voor de klas. Vlot noemt zij haar favoriete onderwijzers: juf Kreetz, juf Bakker, meneer Van Diemen en meneer De Rooy. “Toen wist ik al: dát wil ik óók gaan doen!”
Na de middelbare school volgde de Kweekschool. Na haar diploma werd zij ‘juf’. Kort daarna trouwde zij met een jongen uit De Kwakel en zij verhuisden naar Utrecht..

“Of De Kwakel erg veranderd is? Nou, nee, zou ik zeggen. Maar ik ken natuurlijk eigenlijk alleen de Drechtdijk en het kerkplein. En dat is allemaal niet zo ingrijpend veranderd.”

“Vrienden of vriendinnen van toen? Zoveel heb ik er niet. Mijn moeder was, hoe lief ook voor ons, nogal kieskeurig met wie wij om mochten gaan. Ik heb dus ook niet op clubjes of verenigingen gezeten. Ik was meer met leren bezig en lezen.”
“O ja, ik zat wel bij Jeugd van Straat, de speeltuinvereniging met meneer Sitvast!”

“Geluiden of geuren van vroeger? Grappig dat je daarnaar vraagt. Eens even denken. Mmmm…geluiden niet. Geuren? Petroleum, de bleekhanden van mijn vader, teer van de Drechtdijk als die weer geteerd werd. En natuurlijk de geur van de ligusterhaag in onze tuin. Heerlijk!”

“Druppelsgewijs” door Willie Lek is een leuk, vlot geschreven boek, met dertig korte verhalen en illlustraties van Rasa Narbutaité. De belevingswereld van een Kwakels meisje, gezien door de ogen van Grietje (Willie) en haar ouders.

Tip 1: kijk vóór elk verhaal steeds even bij de inhoudsopgave om te weten door wie het verteld wordt.
Tip 2: het boek is te koop. Mail naar: willie@willielek.nl.
Tip 3: bezoek de site van Willie: www.willielek.nl voor veel meer boeiende verhalen van ‘toen en nu’ van deze interessante Kwakelse schrijfster.